ผมทรงใหม่

ตั้งแต่ตัดผมทรงใหม่มา ผมว่าผมได้รู้อะไรขึ้นอีกเยอะเลย

ก่อนจะฟังผมเล่า มาฟังนิทานกันก่อนครับ


กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ยังมีนกฝูงหนึ่งถูกขังอยู่ในกรงใหญ่

พวกมันถูกขังมานานแสนนานถูกขังตั้งแต่รุ่นปู่ ย่า ตา ยาย..........เป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆ

อยู่มาวันหนึ่งมีนกสองตัวเล่นต่อสู้กันจนไปชนฝากรงแตก

ฝากรงเปิดออก พวกมันมีโอกาสเป็นอิสระครั้งแรก

นกจำนวนไม่น้อย ต่างตื่นเต้นกกับการออกไปยังโลกภายนอก

หลายตัวต่างบินออกจากกรงอย่างรวดเร็ว แต่ก็มีอีกหลายตัวที่ยืนซุบซิบกันอยู่ในกรง

ในขณะที่นกกลุ่มหนึ่งได้ออกไปนอกกรงนั้น นกในกรงตังหนึ่งก็พูดขึ้น

"นี่ พวกเจ้าคิดดีแล้วเหรอที่ออกไป เจ้ารู้รึเปล่าว่าโลกภายนอกเป็นเช่นไร มันอันตรายมากกว่าที่เจ้าคิด"

"เจ้าดูสิ" นกในกรงพูดต่อ " พวกเราอยู่แบบนี้กันมาตั้งนานก็ดีแล้ว พวกเราปลอดภัยกันดี ไม่เห็นมีอะไร แล้วลองดูพวกที่ออกนอกกรงสิ บางตัวถูกนายพรานยิงตาย บางตัวก็ถูกเหยี่ยวจับไปกิน เจ้าอยากเป็นแบบพวกมันหรือ คิดดูดีๆนะ"

หลังจากนกในกรงพูดจบ มีนกนอกกรงบางตัวยืนครุ่นคิด หลายตัวบินกลับเข้าไปอยู่ในกรง

นกในกรงตัวนั้นแสดงความพอใจเป็นอย่างยิ่ง แต่แล้วก็หุบยิ้มแทบไม่ทันเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะของนกนอกกรงตัวหนึ่ง

"ฮ่าๆๆๆๆๆๆ" นกนอกกรงหัวเราะไม่หยุด

"เจ้าหัวเราะอะไร" นกในกรงตะโกน

"ข้าก็หัวเราะพวกเจ้าน่ะสิ และก็หัวเราะเจ้าพวกที่บินเข้ากรงไปด้วย 5555+"

"ทำไมรึ พวกเรามีอะไรน่าขำ" นกที่พึ่งบินเข้ากรงตัวหนึ่งพูดขึ้น

"พวกเจ้ารู้จักทะเลมั้ย" นกนอกกรงถาม

"รู้สิ" นกในกรงตอบ

"แล้วพวกเจ้าเคยเห็นทะเลมั้ย" นกนอกกรงถามต่อ

นกในกรงทั้งหมดสั่นศรีษะ

"พวกเจ้าไม่เคยเห็นทะเล ไม่เคยเห็นภูเขา ชีวิตของพวกเจ้าเห็นแต่กรงเท่านั้น พวกเจ้าอาจจะพอใจที่ได้อยู่ที่เดิมๆ กับคนเดิมๆ กับกิจวัตรเดิมๆ กับเรื่องเดิมๆ แต่ไม่ใช่ข้า ถึงแม้อยู่ข้างนอกมันอาจจะเสี่ยงกับนายพราน แต่การอยู่ในกรงจะทำให้พวกเจ้าเป็นอมตะหรือไม่ ซักวันนึงพวกเจ้าก็ต้องตาย ข้าเองก็ต้องตาย แต่ก่อนตาย ข้าอยากตายโดยที่ได้เห็นทะเล ภูเขา ต้นไม้ ข้าไม่อยากตายโดยที่ไม่ได้ทำอะไรเลย

สำหรับเจ้าพวกที่บินกลับเข้าไปในกรงนี่ยิ่งตลกใหญ่ เจ้ารู้หรือไม่ว่าทำไมพวกอยู่ในกรงถึงอยากให้เจ้ากลับมานัก สาเหตุก็เพราะ

พวกมันไม่มีความกล้าที่จะออกนอกกรงน่ะสิ

พวกมันต่างกลัวสารพัด ไม่กล้าคิด ไม่กล้าตัดสินใจ สุดท้ายพวกมันก็ตายไปโดยที่ไม่ได้ทำอะไร พอมันเห็นพวกเจ้าบินออกจากกรง พวกมันต่างบอกตัวเองว่าเจ้ากล้า ในใจมันบอกตัวเองตลอกเวลาว่า เจ้ากล้ากว่ามัน และมันเป็นคนขี้ขลาด มันรับเรื่องนี้ไม่ได้

เพราะความกล้าของเจ้าไปสะท้อนปมด้อยของมันอย่างจัง

มันจึงหาเหตุผลมาทำให้เจ้ากลับไปอยู่ในกรงเหมือนมัน น่าเสียดายที่พวกเจ้ากล้าออกนอกกรงซะป่าว แค่คำทักท้วงคำเดียวก็ลากพวกเจ้าเข้ามาอยู่ในกรงได้แล้ว ข้าถึงตลกพวกเจ้าไงล่ะ 555555+"

หลังจากพูดจบมันก็บินออกไปไกลสุดไกล และนกตัวอื่นก็ค่อยๆบินตามมันออกไปทีละตัวสองตัว

แต่ก็ยังมีนกที่ยังยอมอยู่ในกรง นกพวกนี้จับกลุ่มหาเหตุผลสารพัดเพื่อยืนยันว่าตัวเองถูก แต่พวกมันต่างปฏิเสธไม่ได้ว่า คำพูดของนกนอกกรงตัวนั้นแทงใจดำมันอย่างจัง

ใช่แล้ว พวกมันเองก็อยากออกนอกกรงเหมือนกัน แต่พวกมันไม่กล้าออกไป เวลามีนกตัวอื่นแวะมาหา มันรู้สึกอิจฉาในใจที่ได้ฟังนกตัวอื่นคุยถึงสถานที่ต่างๆ

จบแล้วครับ


เอ๊ ผมว่าจะเล่าเรื่องทรงผมใหม่ซะหน่อย ทำไมตอนนี้รู้สึกเหมือนไม่อยากเล่าขึ้นมาซะงั้น

เพราะนิทานหรือเปล่าน้อ

ไม่ใช่มั้ง